Πολυάριθμες τάξεις και σχολικά βιβλία.
Της Χαριτίνης Μαλισσόβα

 

Σύμφωνα με την Unesco:

Απαιτείται επαρκής χρηματοδότηση της εκπαίδευσης – με επενδυτικό κλίμα και όχι με την έννοια του κόστους – τόσο για την ομαλή λειτουργία των σχολείων όσο και για την εισαγωγή καινοτομιών και μεταρρυθμιστικών παρεμβάσεων που είναι πάντα αναγκαίες για έναν τόσο ζωντανό θεσμό όπως το σχολείο. Και φυσικά, «η ποιότητα δεν μπορεί να αποκτηθεί με τη μείωση των πόρων που διατίθενται στην εκπαίδευση»κάτι που γίνεται σταθερή τάση στα περισσότερα εκπαιδευτικά συστήματα και πολύ περισσότερο στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.(Education International, UNESCO – Education Sector (2001), Teachers and the quality of Education, in: World Teachers’ Day, 5 October 2001.)

 

Οι παλαιότεροι σίγουρα θυμόμαστε τις τάξεις στο δημοτικό σχολείο, όπου συνδιδασκόμασταν μέχρι και πάνω από 30 παιδιά,ακόμα και σε κεντρικά σχολεία.Βέβαια τότε τα βιβλία είχαν κείμενα και οι ασκήσεις και οι κανόνες γράφονταν στον πίνακα και τις αντιγράφαμε στο τετράδιο.

Με την εφαρμογή νέων αναλυτικών προγραμμάτων και την αλλαγή των σχολικών βιβλίων εκεί,γύρω στο 85,άρχισαν να εμφανίζονται και τάξεις με 15-20 παιδιά,στις οποίες μπορούσαν να εφαρμοστούν τόσο τα νέα αναλυτικά προγράμματα και οι ομαδικές εργασίες όσο και η εξατομικευμένη διδασκαλία,βασικό μέλημα της παιδοκεντρικής διδασκαλίας.

Αυτονόητο λοιπόν είναι ότι τα σημερινά σχολικά εγχειρίδια,μέσω των οποίων διδάσκοντες και διδασκόμενοι καλούνται να καλύψουν συγκεκριμένη ύλη, (και να την επεκτείνουν σε πολλές περιπτώσεις)να χρησιμοποιήσουν τις νέες τεχνολογίες,να χρησιμοποιήσουν εργαστήρια και να βγουν και από την τάξη, επιβάλλεται να εφαρμόζονται σε ολιγάριθμα τμήματα.

Μια τάξη που ξεπερνά τα είκοσι παιδιά,όση κατάρτιση και καλή διάθεση αν έχει ο υπεύθυνος δάσκαλος,είναι πολύ δύσκολο να υλοποιήσει όσα προγραμματίζει.

Διότι πέρα από την πολύωρη διαδικασία της διόρθωσης τετραδίων,βιβλίων,τεστς κλπ,τίθεται και το ζήτημα της ησυχίας στην τάξη-για να μην μιλήσουμε για τη συσσώρευση μικροβίων και τη διασπορά ασθενειών.

Η οργανικότητα των Δημοτικών Σχολείων προσδιορίζεται από την αναλογία δεκαπέντε (15) μαθητών προς ένα (1) δάσκαλο για τα μονοθέσια, διθέσια και τριθέσια και για τα λοιπά είκοσι πέντε (25) μαθητών προς ένα (1) δάσκαλο ως εξής(ΦΕΚ 1507/2006, τ. Α'}

Σε εξαιρετικές περιπτώσεις, ο αριθμός των μαθητών στα δημοτικά σχολεία και των νηπίων στα νηπιαγωγεία δύναται με απόφαση του οικείου Διευθυντή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης να υπερβαίνει κατά 10% την αναλογία μαθητών ανά δάσκαλο και νηπίων ανά νηπιαγωγό,όπως αυτή ορίζεται στις ως άνω κοινές υπουργικές αποφάσεις.

Βέβαια, στην εποχή της οικονομικής κρίσης και των απανωτών μνημονίων,οι συμπτύξεις τμημάτων και η αύξηση των μαθητών ανά τάξη φαντάζει σε πολλούς φυσικό επακόλουθο,ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου με τις προαναφερόμενες συνθήκες (αν και οι εκπαιδευτικοί κρίνονται και αξιολογούνται καθημερινά,από μαθητές και γονείς) ούτε είναι δυνατόν να μιλάμε για ποιότητα στην εκπαίδευση,όταν σε κάθε τάξη "στοιβάζονται" 25 μαθητές.

Και αν αυτό δείχνει αφύσικο για το δημόσιο σχολείο,πόσο πιο παράλογο δείχνει στην ιδιωτική εκπαίδευση.

Αν,κατά τον Yeats,'Η εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, αλλά το άναμμα μιας φλόγας",πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι πολύ,ώστε η φλόγα αυτή να μην σβήσει.