Βίβιαν Στεργίου
«Δεν είναι λίγο ν' ασχολείσαι, επιτυχώς ή ανεπιτυχώς μ' αυτά που σ' αρέσουν....»
Η Βίβιαν Στεργίου γεννήθηκε στα Τρίκαλα, το 1992.
Σπούδασε νομική στην Αθήνα και στην Ουτρέχτη.
Είναι υποψήφια διδάκτωρ της Νομικής Αθήνας. Το μπλε υγρό είναι η πρώτη της συλλογή διηγημάτων που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση στο αναγνωστικό κοινό.
Πολλοί και διαφορετικοί χαρακτήρες κάθε ηλικίας συνθέτουν το καλογραμμένο παζλ του βιβλίου της.Με γραφή ώριμη που αγγίζει και τον πιο δύσκολο αναγνώστη η Βίβιαν Στεργίου σίγουρα έχει πολλά ακόμα να προσφέρει στο συγγραφικό χώρο.
Η συλλογή των διηγημάτων σας με τίτλο Μπλε υγρό,από τις εκδ. Πόλις .Πείτε μας λίγα λόγια.
Ιστορίες καθημερινών ανθρώπων που ζουν τώρα. Πολλοί διαφορετικοί χαρακτήρες και όχι όλοι νέοι ή όλοι της γενιάς μου όπως συνηθίζεται να γράφεται όταν γίνονται αναφορές στο “μπλε υγρό”.
Με δεδομένο το νεαρό της ηλικίας σας είναι βέβαιο ότι ξεκινήσατε να γράφετε κατά τα φοιτητικά χρόνια.Τι ήταν αυτό που παρακίνησε μια φοιτήτρια Νομικής να ασχοληθεί με τη συγγραφή ;
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μας κάνει να γράφουμε. Από μόνη μου δεν έχω αναρωτηθεί στα σοβαρά γιατί γράφω, δεν έχω καθίσει να φιλοσοφήσω. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν το κάνω συνειδητά, αλλά δεν βρήκα σκόπιμο να σκεφτώ γιατί το κάνω. Θα μπορούσα να πω διάφορα, που τα έχω μάλιστα ισχυρισθεί, όπως ότι με ισορροπεί, ότι μου δίνει νόημα, με κάνει χαρούμενη και μού αρέσει. Δεν είναι λίγο ν' ασχολείσαι, επιτυχώς ή ανεπιτυχώς μ' αυτά που σ' αρέσουν, να μπορείς να τα ονομάσεις και να τα έχεις στη μέρα σου. Αλλά όλες αυτές οι σκέψεις έρχονται μετά το γράψιμο. Όταν κάθεσαι να γράψεις το κάνεις από ανάγκη, θέλεις να το κάνεις, δεν μπορείς αλλιώς. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι θα βγει οπωσδήποτε κάτι καλό ούτε ότι θα έχεις αποτέλεσμα, αν δεν δουλέψεις με το γράψιμο σου.
Γιατί τα νέα παιδιά δεν διαβάζουν λογοτεχνία ;
Πιστεύω ότι θα έχουν να δώσουν καλύτερες εξηγήσεις οι ειδικοί. Μπορώ να υποθέσω ότι φταίει πολύ το σχολείο που πείθει τα παιδιά ότι πρέπει να διαβάζουν, για να πάρουν κάτι (π.χ. Βαθμό, αποδοχή του δασκάλου), ενώ διαβάζουμε και δημιουργούμε, για να μαθαίνουμε και να χαιρόμαστε και για την ίδια την απόλαυση της ανάγνωσης. Ίσως φταίει και η υπερβολική έκθεση σε εφαρμογές ή οθόνες που χαλάνε τη συγκέντρωση, αλλά αλήθεια δεν έχω διαβάσει έρευνες πάνω στο θέμα, είμαι σίγουρη ότι θα υπάρχουν.
Είναι γεγονός ότι είστε κατά κοινή ομολογία αποδεκτή από τον συγγραφικό κόσμο στο σύνολό του -αλλά και ως η πιο πολυσυζητημένη νέα συγγραφέας.Ποια είναι τα συναισθήματά σας ;
Χαίρομαι για την αποδοχή και αισθάνομαι ειδικά ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που πίστεψαν στο “μπλε υγρό” από πολύ νωρίς. Οι συγγραφείς ναι μεν δεν γράφουν για να είναι αρεστοί ή να ταιριάζουν στις προσδοκίες των αναγνωστών ή των εκδοτών, αλλά από την άλλη επιχειρούν να επικοινωνήσουν με τους ανθρώπους, να δημιουργήσουν σημεία επαφής και οικειότητας να νιώσουν κοντά με άλλους, κυρίως μ' αυτούς που θα τους διαβάσουν. Οπότε χαίρομαι που το βιβλίο προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον, ενώ εννοείται δεν συμμερίζομαι πάντα αυτό που βλέπουν στο βιβλίο άλλοι συγγραφείς ή αναγνώστες. Εμένα δηλαδή τυχαίνει μερικές φορές να μού αρέσει για άλλους λόγους. Παρακολουθώ με τεράστιο ενδιαφέρον όμως τους λόγους για τους οποίους αρέσει, ή δεν αρέσει, και διαβάζω όλες τις γνώμες που γράφονται είτε αναγνωστών είτε συγγραφέων και κριτικών με μεγάλη ευγνωμοσύνη.
Παρόλο που μεγαλώσατε σε μια επαρχιακή πόλη ,δίνετε το στίγμα της αθηναϊκής ζωής με μεγάλη ευστοχία .Ποιο στοιχείο της ζωής στην πρωτεύουσα σας έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ;
Αρχικά, ίσως η ζωή σε αρκετά διαφορετικά μέρη, επαρχία, Αθήνα, εξωτερικό να βοηθάει, μαζί με άλλα, στην παρατήρηση. Όλα σού κάνουν εντύπωση, καλά και άσχημα, αν τους δώσεις την κατάλληλη προσοχή και μιας που ήθελα να βάλω τις ιστορίες μου στην Αθήνα, τις περισσότερες τουλάχιστον, εστίασα την προσοχή μου στην Αθήνα όπως είναι και έτσι δημιουργήθηκε το σχετικό μοτίβο που υπάρχει στο βιβλίο.
Η αποτύπωση της διαφορετικότητας είναι έντονη σε πολλά κείμενά σας.
Ποια κοινωνική σύμβαση σάς είναι πιο αποκρουστική ;
Δεν μ' αρέσει αυτοί που δεν μοιάζουν πολύ με τους πολλούς να αντιμετωπίζονται ως “οι άλλοι”. Να καταπιέζονται, επειδή είναι ο εαυτός τους και έχουν μια δυσαρμονία με αυτό που υποτίθεται ότι είναι ένα συμπαγές όλον, η πλειονότητα των ατόμων, με την κυρίαρχη ταυτότητα, το κυρίαρχο φύλο, εθνικότητα, σεξουαλικότητα, τον κυρίαρχο τρόπο σκέψης κλπ. Είναι άδικο. Δεν θα 'πρεπε να υπάρχουν διακρίσεις, υπάρχουν όμως και υπάρχει μαζί κι η παρηγοριά ότι στις ιστορίες μας μπορούμε να λέμε τα πράγματα όπως είναι, όχι να κάνουμε κήρυγμα ούτε να κουνάμε το δάχτυλο, αλλά με αγάπη, κατανόηση και σεβασμό προς όλες τις κατευθύνσεις να δημιουργούμε οικειότητα γι αυτούς που συνήθως είναι “οι άλλοι”. Ήθελα, με τη συλλογή, και σ' αυτούς που βλέπουν τους “ξένους”, τους γκέι, τους “περίεργους” ως άλλους να πω ότι αν τους κοιτάξεις από κοντά θα δεις ότι μοιάζετε, στα βασικά ανθρώπινα στοιχεία μας είμαστε όλοι μαζί, δεν διαφέρουμε, παραμένουμε εντελώς ξεχωριστά άτομα που όμως βιώνουν όλα παρόμοιες ανθρώπινες καταστάσεις.
Το χιούμορ είναι ένα ακόμα στοιχείο της γραφής σας .Μήπως τελικά το χιούμορ είναι ένας σίγουρος τρόπος να διατυπώσουμε τα πολύ σοβαρά που θέλουμε να πούμε ;
Ναι σίγουρα. Είναι η καλύτερη παρηγοριά. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει περάσει δύσκολα κάποια στιγμή στη ζωή του και να μην εκτιμά το γέλιο. Σιχαίνομαι και τη σοβαροφάνεια, αν κάτι είναι καλά γραμμένο δεν έχει καμία ανάγκη να το παίζει και σοβαρό, μπορεί μια χαρά να μιλά για τα σοβαρά και να είναι αστείο.
Αλήθεια ,πόσο ανασχετικός παράγοντας είναι η ευφυΐα απέναντι στο συμβιβασμό;
Δεν ξέρω. Δεν νομίζω πάντως ότι συμβιβάζονται οι χαζοί και επαναστατούν οι ευφυείς, άλλα στοιχεία είναι ίσως σημαντικά όπως, για παράδειγμα, το αν βολεύεσαι εύκολα ή δύσκολα σε καταστάσεις που δεν σου πάνε ή που είναι άδικες.
Πώς θα θέλατε να είναι η ζωή σας (επαγγελματικά ) μετά από 10 χρόνια;
Δεν πάει τόσο μακριά το μυαλό μου.
Ποιο βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα και σας εντυπωσίασε ;
Διάβασα την “Αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλντι” του Handke και το λάτρεψα. Από ελληνικά μού άρεσαν πολύ “Οι κόρες του ηφαιστείου” του Οικονόμου.
Γράφετε κάτι καινούργιο ;Θέλετε να μας πείτε ;
Ναι, γράφω, αλλά δεν έχω ξέρω τι θα βγει. Περνάω ωραία γράφοντάς το όμως κι αυτό είναι το πιο σημαντικό σ' αυτό το πολύ αρχικό στάδιο.
